Trainers (en coaches), het zijn soms net mensen

Ik heb zomaar het geluk dat ik mag en kan doen wat ik echt leuk vind; teams en leidinggevenden helpen om beter samen te werken, vaardigheden te ontwikkelen, inzichten te vergaren in waar het af en toe stokt in de interactie en elkaar beter te leren begrijpen

 

 

Een lastige of vervelende collega? Laten we eens kijken naar wat hij precies doet en wat jou daarin raakt. Kun je ook anders naar zijn gedrag kijken? Misschien is het mogelijk om jouw eigen gedrag iets aan te passen, waardoor je een grotere kans hebt om zijn gedrag positief te beïnvloeden. (* ‘hij’ kan natuurlijk ook ‘zij’ zijn).

Een casus over interactie met lastige collega’s wordt regelmatig ingebracht in de training. Een trainer gaat dan met je aan de slag; er wordt geoefend, de trainer reikt handvatten aan en geeft feedback, ‘springt ’zelfs misschien in om een andere manier van interactie te laten zien.

De trainer lijkt door de wol geverfd en ervaren in het toepassen van de verschillende interactiestijlen, die effectief in de oefensituatie terugkomen.

En soms gaat dat ‘dansen’ door verschillende gedrags- en interactiestijlen een trainer zo gemakkelijk af, dat je als trainer je ook laat verleiden in het denken: ‘Kijk, zo gaat dat dus! Ik heb het lekker onder de knie, hoera!’ Je gaat zomaar geloven dat de wereld toch een beetje maakbaar is, het resultaat bijna af te dwingen is.

En dan… wordt het beeld ruw verstoord, doordat de trainer zelf in een lastige conflictsituatie terecht komt.

Het gebeurde mij, en ik werd stevig met mijn neus op de feiten gedrukt: een situatie waarin ik volop en echt werd geraakt, waarin ik me geïntimideerd, bang, boos, verdrietig en teleurgesteld voelde. Dan blíjft het lastig om uit destructieve en ineffectieve interactiepatronen te blijven of te komen met elkaar.

Het blijft altijd een opgave, en ik realiseerde me dat ik nu eenmaal ook gewoon mens ben, met mijn eigen gevoeligheden, eigenaardigheden, hebbelijk- en onhebbelijkheden.

Toen het stof weer wat was gaan liggen in mijn conflictsituatie, realiseerde ik mij (weer) hoe goed het is om in een veilige setting dit soort casussen te blijven oefenen, om je arsenaal aan interactiemogelijkheden uit te breiden. EN dat het ook kan gebeuren dat je even ‘schaakmat’ staat; dat je blokkeert, bevriest, dat het even niet lukt om uit het patroon te stappen, dat het voor nu te heftig is.

Dan is het belangrijk om mild te zijn naar jezelf, om even afstand te nemen en door te blijven ademen, uit te huilen, je wonden te likken. Wetend, dat het op dat moment misschien niet zo voelt, maar dat het op termijn weer goed komt; dat het je dan wel lukt. En … dat dit soort momenten erbij horen als ik dit goed wil doen en wil blijven leren.

Dat wilde deze trainer, die ook gewoon mens is, even met jullie delen 😉.